Ben ik nu hier
Je volgt de bewegingen van de danser door de straten. Op een mp3speler hoor je zijn gedachten. “In dit huis woont een asociaal gezin.” Ik probeer naar binnen te kijken. zouden hier echt asociale mensen wonen? De tuin is netjes, maar de gordijnen zijn dicht. wat zou er achter de gordijnen zitten? een ongelofelijke rotzooi? Vuilniszakken in de keuken, lege wijnflessen op tafel? Of een vader, normaal aan het werk als tandarts, nu ziek op de bank? Zou die mevrouw, daaraan de overkant, die net uit de auto stapt, hier wonen? Vindt ze het vervelend dat ik hier naar binnen kijk? ze lijkt er heel normaal uit.
Foto: Joyce van Belkom
Deze dialoog tussen dans en gedachte bespeelt je perceptie en opent je gezichtsveld. Hoe kijk jij naar je omgeving? Wat denk je zelf over de mensen om je heen? En wat zijn je eigen verwachtingen en denkpatronen?
Vloeistof creëert een danservaring die verbeelding en dagdagelijkse werkelijkheid met elkaar confronteert.
Ben ik nu hier ging in première in 2012 en werd o.a. getoond op symposium Time Forms Mc Gill University Montréal, Canada en 10 dagen op Oerol.
Choreografie Yuri Bongers, Anja Reinhardt
Dans Ulrike Doszmann, Wannes de Porre, Anja Reinhardt, Yuri Bongers
Muziek Jesse Koolhaas
Advies
Blog
'Samen met mijn stad' Marieke van Delft over Ben ik nu hier in Montreal 2014
Ondergronds geluk
In Tilburg was hij de grote afwezige in mijn bestaan. Van restaurant naar bioscoop, van vrienden naar café en van school naar station, ik had hem niet nodig. Moedig vertelde ik iedereen dat ik zonder hem kon, dat dát juist de charme was van Tilburg. Toch bleef het verlangen en het gemis. En toen, toen ik drie jaar geleden naar Rotterdam verhuisde stond hij daar weer. De metro. In al zijn muffige glorie. Met zijn verstilling onder de straten van de krioelende stad, de stromen mensen die als goed getrainde mieren de juiste patronen lopen en zijn warmte wanneer het op straat veel te koud is. Ik hou zelfs van zijn muffige geur, onveranderd sinds ik die als vijftien jarig meisje opsnoof toen ik voor het eerst alleen met de metro reisde. Ik voelde mij als Goois tutje eindelijk een stads-, nee, een wereldburger.
Ik blijk niet de enige met een vreemde fascinatie voor de metro. Wanneer ik in september met oer- Tilburgs dansgezelschap Vloeistof naar Montreal afreis stuiteren ook choreografen Anja en Yuri en danseres Ulrike als blije kinderen de trap naar de metro af, na een paar teleurstellende parkeer en verdwaal ervaringen met een huurauto. We maken maffe foto’s, begluren mensen, hangen semi- nonchalant aan de stangen en ik snuif weer zielsgelukkig de muffe geur op, die overal ter wereld hetzelfde blijkt.
Waar was ik ook alweer?
Ondanks ons ondergronds geluk leren we Montreal vooral bovengronds kennen. We zijn hier namelijk om de voorstelling ‘Ben ik nu hier’ te spelen, waarin het publiek wandelend door de straten van de stad een danseres volgt en door middel van een koptelefoon haar gedachten hoort. Werkend in deze straten merk je dat de Montrealse stedenbouwers een ander gevoel voor ruimte hadden dan onze Nederlandse friemelaars. De straten zijn breed en lang, op de stoep loop je gemakkelijk met 5 mensen naast elkaar en zelfs de stoeptegels zijn vele malen groter. Ik heb constant het gevoel dat ik als klein poppetje in een uitvergrote foto rondloop.
Hoewel ik geniet van de grootsheid van deze stad, denkt niet iedereen daar hetzelfde over. Na onze eerste try-out ontmoet ik een studente uit Vermont. Zij vertelt dat ze zich verdwaald voelt, sinds ze naar Montreal verhuisde. Alleen, in al die ruimte. Stralend vertelt ze dat ze tijdens ‘Ben ik nu hier’ voor het eerst het gevoel had echt bij de stad te horen. Ze werd pas echt een onderdeel van de stad toen ze opeens die vreemde trapconstructie zag, omdat de danseres er aan ging hangen. En diep inademde toen de voice-over sprak: “what smells?” Langzaam en vrijwel onopgemerkt voelde ze haar relatie met de stad veranderen, elke steen, elk persoon, werd onderdeel van een groter verhaal.
Lekker roddelen met je stad
Ook, bekende ze, voelde het goed een geheim te delen met de voorheen vijandige stad. Door iets te weten wat je eigenlijk niet hoort te weten, over dat onschuldige huis op de hoek, waar volgens de voice-over de bewoners weliswaar elke dag de vloer stofzuigen, maar de afgelopen drie jaar slechts één keer hun moeder met alzheimer bezocht hebben.
Waar soms een stevige roddel goed is voor je vriendschap, is het delen van een spannend geheim goed voor je relatie met je stad. Want al die ruimte is prima, maar van te veel afstand wordt niemand gelukkig...
