Ulrike Doszmann

Ulrike Doszmann haar grootste inspiratiebron? ‘Ui. Wat een woord.’

Mrt 2023 - Ulrike is geboren in Dresden en kwam tijdens haar studie voor moderne theaterdans naar de Fontys Dansacademie in Tilburg. Ulrike houdt van dans waarbij ze zich in de openbare ruimte kan bewegen. Dit omdat je dan dicht bij het dagelijkse doen en laten bent. Ze wordt graag uitgedaagd, om het gebaande pad te verlaten en nieuwe wegen in te slaan, ook al is dat soms even wennen. ‘Ik vind het fijn als dans pittig en fysiek uitdagend is, en de hersenen mogen werken.’ zegt ze. ‘Ik had al heel vroeg een enorme drang tot bewegen. Stilzitten is niet mijn ding. Dansen wel. Dingen maken vanuit dans is fantastisch, voor mij een noodzaak.’

Haar grootste inspiratiebron? ‘Ui. Wat een woord.’
Maar ook de worsteling en manier hoe iedereen het leven leeft. En verder zoveel! ‘De gekromde houding van een kortharige Jack Russel, die net bibberend in een knalgroen grasveld zit te poepen. De sterke windvlaag die alle bladeren, plastic zakken en KitKat verpakkingen boven de grond optilt en laat dansen. Muziek. Schilderijen. Iets wat ik gelezen heb. De in elkaar meanderende kleuren van een uitgelopen olievlek op straat waar de zon op schijnt. Passerende gesprekken. En van daaruit iets maken, zodat het vertrekt vanuit een herkenbaar moment. Zodat iedereen het kan lezen, als die zin heeft.’

Het leukste van het werken bij Vloeistof vindt Ulrike dat je altijd weer nieuwe manieren van benadering kan zoeken en vinden. Iedereen in het team heeft een fascinatie en zelfs liefde voor de openbare ruimte. We kijken met open geest en blik, omdat er dan zelfs in het meest trieste tafereel iets ontroerends te ontdekken valt. Een kleine grasspriet tussen een zee van stoeptegels bijvoorbeeld. ‘En wat ik ook fijn vind, is dat we ons mengen in het dagelijks gedruis, erin opgaan, en dus niet in individueel 'de spotlights' opeisen.

‘Zo komt het dus ook voor dat we met onze voorstelling dansen naast een optreden van een zanger van levensliederen, waarbij het volume loeihard afgesteld staat. Of dat je op de locatie waar je hebt gerepeteerd en waarmee alle bewegingen op die plek zijn aangepast, ineens een marktkraam staat. Maar vervelend is dat eigenlijk nooit. Misschien ook omdat we trainen, om niet té dicht bij mensen te komen of ze te irriteren. De openbare ruimte is van iedereen en tegelijkertijd ook privé. Maar goed, een bloemenverkoper in Venlo pakte mij wel een keer hard bij mijn arm met de woorden: ‘Weg. Weg, jij!’ ‘Dat was eigenlijk de enige keer, dat ik het echt onprettig vond.’

In het team leren we veel van elkaar. Soms is door de manier, hoe iemand anders zoekt naar materiaal. Of hoe iemand om zich heen kijkt. En iets anders doet dan jij en dat je dat dan ook zo wil proberen. Ulrike danst behalve in Nederland, ook regelmatig in het buitenland. Ze vertelt enthousiast over haar ervaringen daar. ‘Als je naar andere landen toert met voorstellingen, is het interessant, hoe je je daar mag bewegen in de openbare ruimte, hoe mensen met elkaar en met jou omgaan. In New Delhi waren honderden mensen, onverwacht veel voor daar. Zij gingen helemaal in onze voorstelling op, liepen mee, bleven om te praten. Heel erg inhoudelijke gesprekken, dat was indrukwekkend en inspirerend.’

Ulrike danste naast Vloeistof ook bij Panama Pictures, Gonnie Heggen, Raz en De Kwekerij en is choreograaf bij Speels Collectief. Ook maakte ze eigen solo’s, bijvoorbeeld in samenwerking met theater de Nieuwe Vorst, kunstfestival Kaapstad en jazzpodium Paradox. Haar werk balanceert op de scheidslijn van humor en tragiek. Het wordt gekenmerkt door bijna onbenullige en herkenbare situaties, die op een absurde manier vervreemd worden.

Ze werkt sinds 2004 bij Vloeistof en danste in 7 producties. Door de jaren heen ontwikkelde ze een sterke kennis van het werken in de openbare ruimte, die ze deelt in masterclasses of in dansworkshops, bijvoorbeeld bij Fontys in Tilburg.